I denne lyrikksamlingen er sorgen selve den dype kilden for hans fineste, mest givende poesi.
 
"Det er ei bok som er blitt til etter tapet av ei elska ung dotter. Falkeid skriv seg ikkje ut av sorga, han skriv seg inn i den. Han vil ikkje gløyme, han vil ikkje viske ut. Boka står som ein runestein i utkanten av det store mørkret: ein utpost av meining, kjærleik og trass stilt opp mot den trugande meiningsløysa." Paal-Helge Haugen i forordet til Kolbein Falkeid Utvalgte dikt (2005).

"... en av de mest kraftfulle og bevegende norske diktsamlinger overhodet." Lars Saabye Christensen i forordet til Kolbein Falkeid Samlede dikt (2003).